قلم مي گذارم كنار

   دل دل مي كند اين دل

   مي گويد بنويس

     جوهر ذهن تو دارد انگار ،

  مي زند پس افكار ،

        نكشي بر تن كاغذ ،

   مي كند قير همه صحنه ي چشم ،

       مي زند گند به ذهن ،

                    مي كند قير افكار

حلقه شد دست به انگشت مداد

       تا كه از اين انگشت

  بتراود صد هزار و اندي

    گل ابيات هنر

شعر را شرّ و ورش مي سازم

  و به ابيات چرند آويزم

    تا كه يك غنچه اراجيف

     شكفد در دل كاغذ

تا كه اين رشته ي هذيان

      نشود آش قلمكار

                    و همه ذهن من آشوب

كه چرا ،

   نكنم من بلغور،

      شعر شيريني از اين دست نوشت

     مغز هم بي آنكه كند تــُرش

          واج واجش بكند هضم

آري ،

اين همه پا زدم و دست

   تا بگويم يك چيز :

هر چه بايد باشد ،

  جاي بودن خواهد ،

  گرچه اين وقت طلاست ؛

جاي هر بودن اين بايد را

                 خالي اش بايد كرد .